احسان روحی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در مشهدمقدس در مورد تئاتر ال‌کلاسیکو اظهار داشت: بخشی از گذار کمدی به تراژدی در این کار تعمدی بود، در این کار بیشتر دنبال این بودم که عنوان کنم مرز شادی و غم ما خیلی کوتاه و باریک است.
کارگردان تئاتر مشهد بیان کرد: بخشی از گذار سریع کمدی به تراژدی در این نمایش نیز به این دلیل بود که در مدیوم نمایش این محدودیت‌ها وجود دارد؛ یکی از دوستان معتقد بود این موضوع و نمایشنامه قابلیت تبدیل شدن به سریال دارد و عنوان می‌شد اگر نسخه فیلمنامه از اثر داشته باشیم ممکن است تبدیل به سریال شود.
روحی بیان کرد: دوست داشتم در این کار مخاطب همچنان که حس خوب خنده‌ها را دارد تلنگری نیز به وی بخورد و خودش را جای آنها بگذارد.
وی با اشاره به اینکه دوست داشتم مخاطب همراه با شخصیت من باشد گفت: در این کار، فلش فوروارد و یا تکنیک بازگشت به زمان داشته‌ایم و اگر قسمت حذف شده را بازگردانیم منطق کار درست می‌شود و سیر داستانی روال خاص خود را پیدا می‌کند.
کارگردان تئاتر مشهد افزود: پیام اصلی من این است که به زندگی کردن عادت نکنیم و صرفاً زندگی برای تکرار یکسری عادات نباشد؛ یعنی ما هر روز در یک سیکل و چرخه خاص نباشیم؛ به یکسری عادات و کردارها ما عادت کرده‌ایم و این مثل یک مُرداب است. شخصیت اصلی نمایش ما به توهم و تنبلی عادت کرده و زندگی برای وی بی‌اهمیت شده است.
روحی همچنین در مورد حضور شخصیت پستچی در این نمایش تصریح کرد: عنصر پُستچی نمادی از جامعه بیرونی است؛ یک جامعه داخلی داریم که همان شخصیت‌های داخل داستان هستند و دارای شناسنامه هستند. البته برای پستچی نیز شناسنامه داریم که وارد داستان می‌شود. ورود پستچی به داستان نقطه عطفی است که وقتی آدم‌های درون قصه مشکل را به شخصیت اصلی بازگو می‌کنند وی باور نمی‌کند اما وقتی یک عنصر بیرونی این تلنگر را می‌زند دقیقاً این آدم شروع به اعتراف می‌کند.
روحی خاطرنشان کرد: وقتی از نگاه شخص سومی این مسئله مطرح می‌شود این تلنگر به انسان درون قصه وارد می‌شود و شاهد هستید که روند قصه تغییر می‌کند و شخصیت اصلی شروع به تجزیه و تحلیل خود می‌کند. ما خیلی از اوقات تلنگرها را از آدم‌هایی می‌خوریم که چندان در زندگی ما دخل و تصرف ندارند.
