همراهانِ عزیزم، سلام
برای چندمین بار لعنت به این کرونا و تمام حسرت‌هایی که توی زندگی هامون به جا داره می‌ذاره. چند سالی بود که توی این روز‌ها از فصل پاییز معبری رو در مشهد مهیا می‌کردیم برای اینکه بریم اونجا و با عزیزانمون قدم بزنیم و به قول خودمون، صدای خِش خِش برگ‌ها رو بشنویم؛ چون حال خوبی داشت و یک دلخوشی کوچک بین سختی‌های کوچک و بزرگ روزگارمون بود. اما همونطور که اجرای تمامی برنامه‌ها و رویداد‌های متنوع در عرصه‌های عمومی شهر رو به دلیل شیوع گسترده این بیماری متوقف کردیم، این فرصت و دلخوشی کوچک هم از دست دادیم و شد یک حسرت.
شاید بگید که آقای شهردار کجای کاری که زندگی هامون اینقدر سخت شده که یاد این دلخوشی‌ها و حسرت هاش هم نمی‌کنیم، ولی باور دارم که از هر چیزی به هر اندازه‌ای که حالمون رو خوب کنه و شوق زندگی رو برامون بیشتر و بیشتر کنه نباید غافل بشیم و الان که نگاه می‌کنم می‌بینم، قدر دلخوشی‌های کوچیکی که داشتیم رو ندونستیم، هر چند حتماً دلخوشی‌های ریز و درشت دیگه‌ای توی زندگی مون هست که نباید بذاریم جاشون رو به حسرت بدن.
البته به صورت نمادین و در گستره‌ای کوچک توی خیابان احمدآباد این طرح رو به رسم هر ساله به اجرا در آوردیم و معبر پاییزی ساختیم، به یاد اون روز‌های خوب گذشته و به امید اینکه سالِ دیگه بتونیم دوباره با قدم زدن توی این معبر، از صدای خِش خِش برگ‌ها لذت ببریم و حالمون بهتر از این روز‌ها باشه.
