این روزها علی کریمی حسابی گرد و خاک به پا کرده و با فدراسیون نشین ها بدجوری در افتاده است؛ او که انتقادات تندی نسبت به رییس وقت فدراسیون دارد، فدراسیون و برخی از ارکان اداره کننده فوتبال را تهدید به افشاگری کرده و مدعی در دست داشتن مستنداتی بر علیه انها است که در ۲۴ ساعت گذشته تصویری از یک کارت هدیه از جانب علی کریمی منتشر شده که بر طبق اظهارات علی کریمی گویا ارتباطی بین این کارت هدیه و مهدی تاج وجود دارد. به نظر می رسد در حمایت از علی کریمی باید عزمی جدی شکل گرفته و خواهان پاسخگویی فدراسیون نشین ها نسبت به برخی ابهامات باشیم تا ریشه برخی مسائل برای همیشه از فوتبال ایران کنده شود.

حمایت از علی کریمی در حمایت از فوتبال ایران

حال با توجه به اینکه مدتهاست عنان کار فوتبال ایران از فوتبالی ها گرفته شده و به سیاسیون و نظامی ها واگذار شده، بد نیست یکبار برای همیشه این موضوع حل و فصل شود و رسانه های مستقل (نه رسانه های جیره خوار و آن برنامه خاص تلویزیونی!) پیگیر صحبت های علی کریمی شده و خواهان ارائه توضیخات از مسئولین رده بالای فوتبال ایران در قبال اظهارات علی کریمی شویم.

مدیرانی که گاف داده اند، سکوت می کنند!

البته در فوتبال ایران، سکوت امری طبیعی و بدیهی است و هرگاه مدیری در جایی گافی داده به سادگی سکوت کرده و با یک استعفا، سر و صداها را می خواباند بدون شفاف سازی و روشنگری برای افکار عمومی! (مثل قضیه استعفای طاهری مدیر عامل پرسپولیس که مشخص نیست به چه دلیل اکنون روزه سکوت گرفته و در قبال اینهمه اتفاق ریز و درشت باشگاه پرسپولیس موضع انفعالی را اتخاذ کرده است) اینکه کدام نهاد بالادستی، می تواند از فدراسیون فوتبال سوال کند ویا به تحقیق و تفحص از فدراسیون فوتبال بپردازد نیز بحثی جدا است اما یک مسئله روشن است: فوتبال باید از وجود غیر فوتبالی ها خالی شود!

فوتبال جای سیاسیون و افراد نظامی نیست!

فوتبال جای سرداران دفاع مقدس نیست! همانطور که یک فوتبالیست نمی تواند یک گردان نظامی را بچرخاند، طبیعتاً افراد یک فرد نظامی نیز نمی تواند در هیچ یک از ارکان مدیریتی باشگاهی و ملی فوتبال ایران به فعالیت بپردازد.

فوتبال جای سیاسیون نیست! به عنوان مثال همانطور که یک فوتبالیست نمی تواند کار آقای عراقچی در روابط بین الملل و امور سیاسی را انجام دهد، اینگونه افراد نیز نمی توانند در کارهای مدیریتی فوتبال موفق باشند. اکنون نزدیک به ۴۰ سال از انقلاب می گذرد و با این روش به جای ینرسیده ایم و فوتبال در رده باشگاهی ما درجا زده و تنها در این سالها، مدیریان سیاسی و نظامی آمده اند و رفته اند و هر یک یادگاری چند ده میلیاردی برای مدیر بعدی به عنوان بدهی بر جای گذاشته اند و تیم های باشگاهی ما هم در آسیا به هیچ توفیقی دست نیافته اند.

سوال اینجاست چه کسی از مدیرانی که ادعای مدیریتشان عالم را برداشته، سوال می کند که به چه دلیل و با چه استدلالی این چنین بیت المال را به هدر داده اند؟ خروجی این بریز و بپاش های میلیاردی کجاست؟ زیر ساخت های ورزشی کشور پس از ۴۰ سال در چه وضعی قرار دارند؟ آیا استقلال و پرسپولیس پس از ۴۰ سال یک زمین تمرین مناسب و در شان دو سمبل فوتبال ایران دارند؟

بهتر از علی دایی داریم؟

حال که علی کریمی با جسارتی مثال زدنی به این قضیه ورود کرده، بد نیست نگاهی هم به عملکرد مدیران سیاسی و نظامی پس از انقلاب و میزان هزینه کرد هر یک در دوره های مدیریتی شان بیاندازیم و اگر به این نتیجه رسیدیم که با سو مدیریت این دوستان، فوتبال به بیراهه رفته و اکنون شاهد سطح کیفی نازل لیگ برتر ایران هستیم، دست به تغییرات اساسی از جنس مدیریتی در سطح کلان فوتبال بزنیم. چه کسی شایسته تر از علی دایی برای مدیریت کلان فوتبال ایران؟ هم علمش را دارد هم تحصیلات اکادمیک در بهترین دانشگاه ایران و هم فوتبال را بهتر از برخی که سررشته ای در این حوزه ندارند، می فهمد. امثال علی دایی در این فوتبال زیاد هستند ولی با وجود برخی آقایان، نوبت به آنها نمی رسد!

چرا استقلال و پرسپولیس خصوصی نشدند؟

فوتبال ایران اگر سیاسی نبود، می بایست سال ها قبل به بخش خصوصی واگذار می شد، باید سالها قبل استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی فروخته می شدند اما به واسطه برخی ملاحظات سیاسی، این مورد تاکنون به نعویق افتاده است و دود این اتفاق نیز بر چشم فوتبال ما رفته است چرا که اگر مدیری بر سر کار استقلال و پرسپولیس خصوصی شده بود، بر سر ریال به ریال هزینه کرد این دو تیم بحث می کرد اما مدیرانی اکنون بر سر کار این تیم ها هستند که دستشان در بیت المال است و نحوه هزینه کرد برایشان چندان اهمیتی ندارد و فقط نتیجه به هر قیمتی برایشان مهم است تا رزومه مدیریتی شان در ورزش نیز کامل شود!